دیگه یه عادت شده برام که هر وبلاگ جدیدی که کشف میکنم، اول همه برم سراغ آرشیوش، سراغ نوشته هاش در خرداد 88 و ببینم که آیا نویسنده اش توی اون برهه زمانی چیزی نوشته یا نه و اگر نوشته چی نوشته و خب گاهی اوقات خوندن نوشته هایی که بوی اون دوران رو میده و بوی اعتراض و فریاد و اشک و آه و خشم و خون و باتوم و گلوله و دستبند سبز و هزار تا چی دیگه، بهم این احساس رو میده که من تنها نیستم و این خیلی تسلی بخشه برام...
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
منو امتحان نكن پس!
پاسخحذفهه هه! اتفاقا دقیقا واسه همینکه گفتی امتحانم نکن، امتحانت کردم :)
پاسخحذف