امروز عصری باید با قطار میرفتم جایی. قطار که راه افتاد، صدای موزیک هم بلند شد. ساکسیفون بود، ویلون سِل و آکاردیون. از این نوازنده های دوره گرد بودن که اغلب کولی هستن. جاز میزدن. خیلی هنرمندانه و با روح. ردیف کناردستیم دو تا دختر جوون نشسته بودن. از این آدمای چُس. صدای آهنگ مزخرفی که گوش میکردن اونقدر بلند بود که انگار نه انگار دارن از هندزفری استفاده میکنن. با شنیدن صدای موزیک نوازنده های دوره گرد یکیشون لب و لوچه ش رو جمع و جور کرد و با تیس و فیس و بلند بلند گفت "اَه اَه! بازم این کولی ها! دفعه پیش که سوار قطار شده بودم سرم درد گرفت از صدای سازشون..." و اون یکی هم شروع کرد ادامه دادن که "آره بابا! این کولیها اصلا شعور ندارن و نمیفهمن حریم خصوصی یعنی چی..." و اِله و بِله.
حالم بد شد یه دفعه ای. فکر کردم یعنی وقتی اینا خودشون بلند بلند موزیک گوش میدن، حریم خصوصی کسی نقض نمیشه، اما وقتی یک نفر دیگه سعی میکنه از راه آهنگ زدن نون دربیاره، اونوقت اون آدم بیشعوره و فلانه و بهمانه و مستحق توهین... اون هم در شرایطی که حداقل اگر مسافری به این نوازنده ها اعتراض کنه، اونها ساز زدنشون رو قطع میکنن و وقتی از فرد شاکی خوب فاصله گرفتن، دوباره شروع به نواختن میکنن. اما اگه کسی از این تینی ها بخواد که صدای موزیکشون رو یه کم کمتر کنن، حالا هر قدر هم که مودبانه، معمولا یه چشم غره طلبکارانه ای به طرف میرن، زیرلبی چندتایی فحش حواله اش میکنن و آخر سرم روشون رو میکنن اونور که یعنی نشنیدم چی گفتی و اگر چیزی هم گفتی به یه وَرَم.
توی کیفم خیلی پول خرد نبود، ولی همونی که بود رو توی دستم آماده نگه داشتم. نوازنده ها که بهمون رسیدن پول رو با جون و دل دادم بهشون. یه طوری که دخترها ببینن. وقتی که شروع به نواختن کردن، کتابی که دستم بود رو بستم و با لبخند بهشون خیره شدم. چهارتا مرد بودن با پوستهای آفتاب خورده و لباسهای کهنه اما مرتب. دو تا میانسال و دو تا جوون. با عشق ساز میزدن. نواختنشون که تموم شد براشون دست زدم. خیلیها همراهیم کردن. مردها برامون لبخند زدن، بهمون تعظیم کردن و رفتن به واگن بعدی. کتابم رو باز کردم و زیر چشمی نگاهی به دخترها انداختم. تقریبا فرو رفته بودن توی صندلی. سرشون رو انداخته بودن زیر و صدای موزیکشون دیگه شنیده نمیشد. تا برسیم به مقصد، نشنیدم که دوباره در مورد چیزی اظهار فضل کنن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر