امروز توی راه متوجه شدم که هِدسِتم خونه جا مونده. حرصم گرفت. وقتایی که حوصله ندارم کسی توی اتوبوس یا قطار به سرش بزنه که باهام معاشرت کنه، هِدسِت بهترین سلاح منه. الکی میذارم روی گوشم که یعنی دارم آهنگ گوش میکنم. یعنی توی دنیای خودمم. یعنی حوصله مخاطب ندارم. نشون به اون نشون که حتی فیشش رو هم وصل میکنم به پلیر. البته به پلیر خاموش.
امروز تمام طول راه رو مثل یه سرباز بی اسلحه در صحنه نبرد بودم؛ در معرض خطر ولی بی دفاع و آسیب پذیر...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر